Kwijt

در خودم گم شده بودم تو صدایم کردی 

عاشقم کردی و کشتی و رهایم کردی

گیرم که غزلهای مرا،یار نخوانَد

   اخبارِ مرا باد به گوشش نرسانَد

گیرم من از این درد بمیرم که بمیرم

او هیچ نداند که نداند که نداند

با اینهمه بگذار، کماکان بنویسم

تا عشق در آیین غزل، زنده بمانَد

بگذار مترسک بکند شال و کلاهی

از گوشه ی جالیز، کلاغی بپرانَد

حالا که جهان پُر شده از جُرم و جنایت

بد نیست یکی مِهر به دلها بنشانَد

خوب است یکی، طعمِ دل انگیزِ غزل را

با رایحه ی عشق، به دنیا بچشانَد

بگذار سکوتِ، همه یِ حنجره ها را

این نعره ی مستانه به چالِش بکشانَد

معجونِ غزل را بخورانید به مُرده

آن مُرده محال است، کفن را ندرانَد

ما مثل سلاحیم، مسلّح شده با عشق

کافی است یکی ماشه ی ما را بچکانَد

چرا نگفتی غم داری؟

من تا دلت بخواد «بغل» داشتم....

دیگران، چون بروند از نظر، از دل بروند... 

تو چنان، در دل من رفته، که جان در بدنی!

..

کسی که در حال غرق شدنه فرصتی برای فکر کردن به حاشیه نداره 

مجبوره اولین دستی که سمتش اومدو بگیره

در من انگار کسی در پی انکار من است

یک نفر مثل خودم، تشنه دیدار من است

اونیکه تو صورت مرگ می‌خنده 

در نهایت پیروز میشه

‏من عاشق اینم که برگردم خونه، توی خونه بخوابم، توی خونه غذا بخورم، توی خونه وقت بگذرونم، توی خونه سریال ببینم، توی خونه کتاب بخونم، توی خونه بمونم، من عاشق خونه‌م.